คำนำ : ตุ๊กตาไล่ฝน

ครอบครัวในวันที่พ่อและแม่เกิดมีปัญหากัน ลูกผู้เฝ้ามองดูอยู่มีหรือจะไม่เจ็บปวด และหากถึง ขั้นวิวาทลงไม้ลงมือ ลูกจะวิ่งเข้าไปห้ามเสมอ ในบางครั้งฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งบอกว่า เป็นเรื่อง ของผู้ใหญ่ให้ถอยห่าง ลูกก็จะถอยห่างอย่างตั้ง คำถามว่า ไม่ใช่เรื่องของลูก ด้วยหรือ จวบกระทั่งวันที่พ่อแม่เลิกร้างกัน แม้จะเหลือ ใครคนใดคนหนึ่งไว้ให้เคียงข้าง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ความสุขความและอบอุ่นของลูกสักส่วนย่อมแหว่งวิ่นไป
แล้วถ้าสมมุติว่า การเลิกร้างของพ่อแม่เหลือลูกทิ้งไว้ ตามลำพังล่ะ ลูกจะอยู่และเป็น อย่างไร---ตุ๊กตาไล่ฝนถูก เขียนขึ้นจากคำถามดังกล่าว นำเสนอผ่านชีวิตของไหม เด็กสาววัย 15 ปี ผู้พิการ
ผู้เขียนไม่ได้มีความสุขแต่อย่างไร ที่เขียนความรัน ทดให้กับไหม บอกตามตรงอย่าง สัตย์จริง ยามไหมเศร้า ความสงสารบีบเค้นหัวใจเหลือเกิน ตลอดเมื่อไหมร่ำไห้ น้ำตาจะ ไหลออกตามเกินหักห้าม บางครั้งหยุดเขียนกลาง คัน เพราะรู้สึกว่า ทำร้ายตัวละครมาก เกินไป ทั้งยังคล้าย ตัวเองถูกทำร้ายด้วย
ทว่าเรื่องนั้นต้องดำเนินต่อจนจบ---กลับมาเขียนต่อ โดยพยายามบอกตัวเองว่า นี่เป็น เพียงเรื่องแต่งเท่านั้น ---แต่ลึก ๆ รู้ดี แต่งขึ้นจากเสี้ยวชีวิตหนึ่งวัยเยาว์ของตัวเอง ---นี่ กระมังที่ทำให้เศร้า และเสียน้ำตาบ่อยครา กว่าเรื่องจะจบลงได้