คำวิจารณ์ของคณะกรรมการ รศ.สรณัฐ ไตลังคะ : ตุ๊กตาไล่ฝน

ตุ๊กตาไล่ฝนเป็น นวนิยายแนวจิตวิทยาเกี่ยวกับ “ไหม” เด็กสาววัย ๑๕ ปี ที่ขาข้างซ้ายพิการด้วยโรคโปลิโอ เธออาศัยอยู่กับพ่อ แม่ และ “แก้ว” น้องสาวผู้น่ารักวัย ๔ ขวบ แม้จะขาพิการเธอก็เป็นที่พึ่งพาของครอบครัวได้ ไหมเป็นคนอ่อนไหวและมักอยู่โดดเดี่ยว ขาที่พิการทำให้เธอไม่มีเพื่อน กลายเป็น “คนนอก” ของสังคม ความรักที่เธอโหยหา เธอมอบให้แก่ “ชบา” แมวที่พลัดหลงมา ที่ต่อมาเธอพบว่าเป็นแมวของเพื่อนที่โรงเรียนที่รังเกียจเดียดฉันท์เธอ เธอค่อยๆ สูญเสียสิ่งที่เธอรักไป เริ่มต้นด้วยพ่อ ต่อมาก็ชบา แล้วสุดท้ายก็คือแม่ ซึ่งทำให้เธอและน้องต้องกลายเป็น “ลูกกำพร้า” ทั้งที่พ่อและแม่ยังมีชีวิตอยู่ไหมได้เรียนรู้ชีวิตที่โหดร้าย ทั้งจากการถูกผู้เป็นที่รักทอดทิ้ง และการ “ถูกกระทำ” โดยผู้ที่เธอไว้ใจ สิ่งที่เธอทำได้ก็คือการปฏิเสธการสูญเสียสิ่งที่รัก ด้วยการกระทำที่เหนือความคาดหมาย แต่ในตอนท้ายของเรื่อง เธอเองก็ตกเป็น “เหยื่อ”ของความโหดเหี้ยมอย่างถึงที่สุดอย่างที่ไม่น่าเชื่อว่ามนุษย์จะทำกับมนุษย์ด้วยกันได้ตุ๊กตาไล่ฝนมีวิธีการเล่าเรื่องที่แยบยล เรื่องดำเนินไปในลักษณะของการบรรยายเรื่องใน “ปัจจุบัน” สลับกับภาพย้อนหลัง ซึ่งในที่สุดเป็นการเฉลยที่มาที่ไปของปมปัญหาทั้งหมด การเล่าเรื่องจากมุมมองของเด็กสาวที่เป็นการควบคุมการรับรู้ของผู้อ่านกลับกลายเป็นกลวิธีการเล่าเรื่องที่มีชั้นเชิงที่ทำให้นวนิยายเรื่องนี้น่าติดตามและวางไม่ลง